Ποτέ δε φύλαξα κοπάδια
μα είναι σαν να φύλαξα.
Είναι η ψυχή μου σαν βοσκός
γνωρίζει άνεμο και ήλιο
και πάει στα χέρια των Εποχών
ακολουθώντας και κοιτώντας.
Όλη της Φύσης η ειρήνη μοναχή
έρχεται να καθίσει στο πλευρό μου.
Μα παραμένω θλιμμένος, σαν ένα ηλιοβασίλεμμα
για την φαντασία μας
όταν δροσίζει στο βάθος το ισιάδι
και νιώθεις πως η νύχτα έχει μπει
σαν πεταλούδα απ'το παράθυρο.
Μα η θλίψη μου είναι ησυχία
γιατί είναι φυσική και δίκαιη
και είναι αυτό που πρέπει να υπάρχει στην ψυχή
όταν σκέφτεται ήδη ότι υπάρχει
και τα χέρια δρέπουν άνθη χωρίς να την καταλαβαίνουν.
Με θόρυβο από τροκάνια
πέρα από τη στροφή του δρόμου
οι σκέψεις μου είναι ευχαριστημένες.
Μόνο μου δίνει πόνο το να ξέρω πως είναι ευχαριστημένες
γιατί, αν το αγνοούσα,
αντί να είναι ευχαριστημένες και θλιμμένες
θα ήταν χαρούμενες κι ευχαριστημένες.
Να σκέφτεσαι μη άνετα όπως βαδίζοντας υπό βροχήν
όταν ο άνεμος αυξάνει και μοιάζει πιο πολύ να βρέχει.
Δεν έχω φιλοδοξίες κι επιθυμίες.
Να είμαι ποιητής δεν είναι μια φιλοδοξία μου.
Είναι ο τρόπος μου να είμαι μόνος.
Είναι ο τρόπος μου να είμαι μόνος.
Βασίλης Λαλιώτης